Dat had ik je nog niet verteld, toch?
Pa stelt mij die vraag tijdens ons dagelijks mantelzorg-telefoontje. Het is een van de plotselinge wendingen die de gesprekken met mijn vader kunnen nemen. Nou ja, kúnnen nemen, het is zijn manier van praten.
Een vorm van hardop denken; live verslag van zijn kris-kras-navigatie door de diepe grabbelton van zijn herinneringen. Met een onnavolgbaar associatievermogen als kompas. Dat betekent praten in halve zinnen, gedachten, namen noemend, van die en die, de neef van, en die had een nichtje, die was getrouwd met, eh… Nou ja, dat weet jij nog wel. Niet dus.
In onze gesprekken reist Pa soepel door de tijd. Van heel vroeger, lang geleden – ook voor de oorlog – tot heel dichtbij, net gebeurd.
Wat had je nog niet verteld Pa? hou ik hem nu bij de les.
Nou, dat buurvrouwtje, van de overkant. Een leuk wijfie hóór!
Tja, ‘Leuk wijfie’; veel vrouwen zullen het niet perse als vrouwvriendelijk compliment ervaren. Maar zo bedoelt Pa het wel, absoluut, vrouwen staan voor hem op een marmeren voetstuk.
Het buurtvrouwtje woont nog niet zo lang in de straat. Pa houdt de buurt best in de gaten, hij weet ongeveer wat er speelt. Maar haar burgerlijke status had hij nog niet in kaart. Zij was alléén, dacht hij. Maar dat ligt toch anders. Zelfs nog anders dan hij inschatte.
Ik dacht echt dat ze een vriend had. Die kerel komt af en toe bij haar. En dan gaan ze samen op pad. Ik heb het laatst maar eens aan haar gevraagd. Weet je wat ze zei?!
Pa voert de spanning op…
Het is níet haar vriend. Het is haar stiefvader!! Ik wist niet wat ik hoorde!? Die kerel is al tegen de 80, maar hij ziet er veel jonger uit!
Pa is nog steeds verbaasd.
Is dat wat je wou vertellen Pa?
Vis ik naar een mogelijk achterliggend verhaal. Een terecht vermoeden.
Nou, wat er gíster gebeurde! De bel gaat. Ik doe open. Staat dat wijfie voor de deur. Met een prachtige bos bloemen! Voor jou, buurman, zegt ze. Omdat je altijd zo aardig doet. En zo vrolijk zwaait voor het raam.
Zij dacht dat hij misschien wel een beetje eenzaam was door het Macaroni Virus.
Niet te geloven toch?
Trots-blij wees Pa naar het boeket, een mix van gele en witte tulpen, inderdaad een mooie bos. En een mooi gebaar van dat leuke ‘wijfie’.
Maar dat die kerel haar stiefvader is!? Niet te geloven, toch? Maar hoe het precies zit, dat vind ik nog wel eens uit.
Pa kijkt graag naar Engelse detectiveseries…
* * *
(c)
Bart van der Harst, De Macaroni dialogen – gesprekken met Pa ten tijde van Corona.